MIŞ..

Hayat devam ediyormuş, gün doğarmış, batarmış... Geceyi ay aydınlatırmış... Bahar gelir, yaza dönermiş.. Mış, mış, mış...
Masal kıvamında yaşanan hayatta, üç elma başımıza düşmedi gitti.. Mutlu sonlar, masallara aitti..
İnanılmaz mutluluklar yaşayan kalp, inanamamakta haklıydı.. İnanç, dilek ağacında, siyah bir kurdelede gibi karardı, intiharlar asıldı.. Çekilen acıya, uçurumlar ağladı.. Yalçın kayalıklara, sorgusuzca, sualsizce, yargısızca, hesapsızca atılan Aşk,  ölmedi, sakat kaldı.... Ağır aksak, devam eden hayat, her daim bağırdı çağırdı: Kimi zaman, HA/ YAT, kimi zaman HAY/ AT oldu feryadı ama, muhatabı duymadı...
Nasıl biterdi bu masalın sonu bilinmezdi... Ağıt tadında geçen günler, yüreğinden yanarken, dualar zincir zincir uzarken ebediyete, bu Feryadı, bu Figanı, bu Felaketi anlayan çıkmadı...